Jarig!!
Al weer meer dan een jaar geleden besloot ik alleen verder te gaan. Na een voorbereiding van een aantal maanden, waarin er van alles moest gebeuren. Een eigen naam zoeken, een fijne ruimte om te werken, verbouwen, schilderen, alles op zijn plek laten vallen en nog immens veel dingen meer die moesten gebeuren. Alles is voorbij gekomen! Het was een hele rit, met hele hoge hoogte en hele diepe dieptepunten. Want hoewel het mijn eigen keuze was en ik zelf dit pad in was geslagen, het is gewoon niet altijd makkelijk. Je moet ook afscheid nemen van veel dingen. Je hebt iets opgebouwd en weet ook niet hoe dit alleen gaat zijn.. dus nu bijna een jaar verder maak ik de balans op. En ja, het was de juiste keuze! Er is zo veel meer op mijn pad gekomen. Ik ben zo veel meer gegroeid dan ik ooit had kunnen dromen. Dingen veranderen, maar het accepteren van die verandering is voor mij nog niet altijd even makkelijk. Ik hou zeker ook van structuur, alles zijn gangetje, overzicht, helderheid, maar zeker ook spontane acties, zelfcontrole, eigen beslissingen maken. Achteraf was er dat al een tijdje niet meer in de zin die voor mij fijn was. Toch heeft het best een tijd geduurd voor ik hier zelf achter kwam. Het blijft lastig om van bovenaf te zien wat er voor je neus gebeurt. Datgene waar je onderdeel van bent is moeilijk objectief te beoordelen. Nu ik daar uit ben zie ik wat er al lang aan zat te komen.
Ik ben iemand die zijn eigen weg moet kunnen gaan, iemand die niet té gebonden wil zijn. Wist ik eigenlijk al lang, maar is me het afgelopen jaar steeds duidelijker geworden. Ik ben niet voor niks jaren geleden uit het onderwijs, uit een vaste baan gegaan om voor mezelf te gaan werken. Toch had ik de steun van een ander nodig om dit te doen. Helemaal op mezelf vertrouwen vond ik lastig. Na de verhuizing, 3 jaar geleden, werd langzaam duidelijk dat een andere weg beter voor me was. Dit zag ik in het begin nog niet helemaal, overweldigd door de drukte van de verhuizing, de onrust die dat met zich meebrengt en daarna corona dat roet in het eten gooide en dat alles stelde uit wat er al aan zat te komen. Na de lockdowns en ik weer gewoon kon gaan werken op veel meer dagen dan voorheen, voelde het niet meer als een juiste keuze om daar te blijven.
En toen kwam daar de stap, een hele grote sprong, staand aan de rand van een ravijn (althans zo voelde het..) en na een jaar kan ik zeggen, ik heb er mega veel van geleerd. Heb echt wel moeilijke dagen en momenten gehad, diepe dalen, veel verdriet waar ik blijkbaar nog doorheen moest, maar het heeft me zo veel gebracht! Een helemaal eigen praktijk, niet meer samen delen, maar echt van mij! Met mijn energie, mijn ideeën en mijn passie voor mijn vak. Wat zorgt voor andere mensen die op je pad landen, oogkleppen die af gingen, een verbrede visie kwam er voor in de plaats. En die andere mensen en richtingen geven je nieuwe ideeën, nieuwe energie en dat zie je terug in mijn praktijk, maar ook in mij. En gelukkig voel ik dit ook, tot op het bot. En hoewel ik me heel kwetsbaar voel nu ik dit zo opschrijf, het voelt ook heel goed! Heel goed om dit te delen, hopend dat er ergens iemand is die ook opgesloten zit, niet durft te stappen of te springen, die liever omdraait dan echt gaat leven en die door mijn verhaal toch eens echt gaat nadenken of er misschien gesprongen moet worden. Nu voor een sprong in de toekomst en over een jaar of anderhalf een sprong in de lucht voor de eerste verjaardag van je overwinning!!
